DÉI SCHLAU RAT

(DIE KLUGE RATTE)

 

Et wor emol eng al, gro Rat,

Déi iergendzwousch e Faass fonnt hat.

 

Do schnëffelt si dann hin an hier,

Wat an deem Faass ze fanne wier.

 

Ei, Hunneg! Mä wat eng gemeng,

Well d’Lach, dat ass jo vill ze kleng.

 

Mä null problemo, ‘t ass net schlëmm,

Déi al, gro Rat, déi dréint sech ëm,

 

Si zappt de Schwanz erof an d’Faass,

Kuck, wat en drëpst - et ass e Spaass!

 

An dann zitt si sech deen duerch d’Zänn,

Vum Pupes bis hannen un d’Enn…

 

 

 

Es war einmal eine alte graue Ratte,

Die, wie man sieht, ein Fass gefunden hatte.

 

Darauf, so schaut die Ratte hin und her,

Was in dem Fasse drin zu finden wär'.

 

Schau, schau! Ein süßer Honig ist darein,

Doch leider ist das Spundloch viel zu klein.

 

Indes die Ratten sind nicht gar so dumm,

Sieh nur, die alte Ratte dreht sich um.

 

Sie taucht den langen Schwanz hinab ins Fass

Und zieht ihn in die Höh' mit süßem Nass.

 

Nun aber ist die Ratte gar nicht faul

Und zieht den Schwanz sich durch das Maul.