‘t ass wuel dat Trauregst op der Welt:

Um Enn do muss dee Kärel stierwen –

Hie stierft - ewell all groussen Held,

Dee lieft eben en tragescht Liewen.

Jo, ‘t geet net ëmmer wéi gewollt,

Dat Liewen, dat spillt dacks verkéiert -

Mä hei ass et seng eege Schold,

Well hien esou e schrecklecht féiert.

Do! ‘t ass net anescht - an d’Moral,

Déi kanns de hannert d’Ouer schreiwen:

Kéim hien nees zréck, et ass egal,

Hie géif deen ale Brigang bleiwen …

                   --------

Hei sinn se elo beieneen,

Den Tun an de Jang Huppebeen.

A wéi all Bouf wëllt och den Tun

Dach gär esou e Kueb mol hunn.

Scho rëtscht en op dem Aascht an d’Mëtt -

De Kueb denkt: Trau deem doen net!

Ewell den Tun, konnt hie sech denken,

Koum, fir hie mat der Kap ze fänken.

En hat en och bal kritt - mä nee,

Den Aascht, dee brécht racksdeg an zwee.

Am Schwaarzbier sëtzt den Tun mam Hënner,

An d’Kap leeft fort mam Jangli drënner …

De Bouf, deen huet seng Box begladdert,

De Kueb, dee spréngt do ganz verdaddert,

E rappt a struewelt nach wéi laang -

Mä ‘t ass ëmsoss … en ass gefaang.

„Jang Huppebeen, lo hunn ech dech!

Bestëmmt do freet meng Tatta sech.“

An déi kënnt och scho gläich op d’Dier:

„Ei, ei, wéi houfreg! Weis mol hier!“

Mä schonns huet hien d’Madamm gebass

A léisst de Fanger net méi lass.

„Pfui, fort mat him!“, jäizt si, „hopp, hopp!

Deen do huet keng gutt an der Kopp!“

Am Dëppe sëtzt en op der Lauer,

Den Huppebeen, a schneit eng sauer:

Hien hat eng Schank fonnt an der Kichen,

An déi kënnt sech de Mupp lo sichen.

De Mupp seet: Wau - de Kueb seet: Krächz,

Deen ee rappt lénks, deen an’re rechts,

Schonns mengt de Spitz e géif gewannen -

Hei kroopt de Schwaarzen e vun hannen.

E spréngt him eenzock op de Réck

A plëmmt him d’Hoer am Genéck.

De Mupp, dee flucht: Ma donnerwieder!

A geet dem Huppebeen un d’Fieder.

An där Zäit spréngt sou schnell e kann

E Kueder an hiert Dëppen ran,

An déi zwee aner kucken no:

Wat wëllt deen domme Kueder do?

Dee kraazt de Mupp lo aus der Bidden,

De Kueb, dee schmuunzt an ass zefridden,

Hie pléckt de Kueder mat dem Schwanz,

Well hannen ass de Blech net ganz.

Gläich drop rullt d’Dëppen dann duerch Zëmmer

An dréint de Schwanz dräimol rondrëmmer.

An eenzock sinn déi zwee verschwonnen -

Den Näischnotz huet de Mätsch gewonnen!

Wat kann et da fir d’Tatta Trinn

Nach Besseres wéi Schwaarzbier ginn?

De Jangli klotert an den Teller

A spritzt d’Gebeess uechtert de Keller.

Schonns kënnt déi Al voll Roserei -

Den Huppebeen denkt: Fort vun hei!

Nach iwwert d’Wäsch mat béide Patten,

An da mécht sech de Borscht duerch d’Latten.

O jee! E flitt an d’Kréibänk hin,

An ‘t rabbelt do, wou d’Tellre stinn.

Mä kuck, en dreift et nach méi schlëmm:

E Kuerf mat Eeër pucht en ëm,

Patsch! fält de Krou - et spritzt eng Kéier,

An d’Stiwwele si voller Béier.

Um Enn kritt d’Tatta nach vrum Fouss

Den Eemer Waasser ëmgestouss.

Si hat grad d’Forschett an der Hand,

An do kënnt och den Tun gerannt,

Si trëllen allen zwee - perdouf!

An d’Tatta pickt den aarme Bouf …

Dat ass däi Lescht, Jang Huppebeen!

Sou mengt ee wuel - mä mengs de? Neen!

Kuck, mat der Nues do hëlt e si

An denkt: Ah non, mech kriss de ni!

Elo kënnt ower säi Malheur,

Ewell dat hei ass Schnapsliqueur.

Et richt sou séiss. Mat déckem Spaass

Zappt hien de Schniewel déif an d’Glas.

Kuckt, wat en déi éischt Schlupp genéisst

An se bis ënne lafe léisst.

Très biäng! laacht hien - alt weider dann,

A stécht de Kapp bal mat eran.

Da stemmt en d’Glas a schluppt de Rescht,

Ewell dat Lescht, dat ass dat Bescht …

Ei, ei, wéi droleg gëtt et mir!

Wéi komesch kënnt mir alles vir!

E séngt a schnësst ganz duercherneen,

En danzt souguer op engem Been …

A kann e Kiebche soss och fléien,

Lo krabbelt e blouss op de Knéien.

Tja, looss de Batti ni eraus,

Well dat geet meeschtens net riicht aus.

Hei zaust en lo un engem Stéck

Der Tatta Trinn hir Sonndesstréck,

Jitz! rëtscht en aus an hänkt um Strack -

Voilà, a fäerdeg ass de Lack!

„Seng gréisste Freed wor Gaunerei“,

Seet d’Tatta, „Duerfir klunscht en hei!