’t wëllt kee Mënsch mat him spillen.

Wou denks de hin, gelu?!

Well him ass net ze trauen,

Emol net fir zwee Su.

Vläicht fuere se mam Velo

An d’hënnescht Rad ass platt –

Vläicht zecken se de Goldfësch

A loossen hien net mat –

Vläicht spillen se mol Stëppches

A loossen hien da ston ---

A schonn da muss de Klapert

Gläich alles klappe gon.

A wann et dann eng Zäitchen

Mol näischt ze klape gëtt,

Dann ass hien onzefridden –

Neen, dat verdréit hien net!

Dat muss en och nees klapen ...

E geet bei d’Mamm a kräischt:

„Ech spillen net méi virun –

„Haut leeft wierklech guer näischt!“